Op Weg 2023-19 door Ds. V.T. Thurkow-Wierenga Lid van de werkgroep Kerk & Israël artikel geschreven op verzoek van de redactie van Op Weg
OVER ISRAËL EN PALESTINA EN DE KERK
Dat er vrede mag komen
De strijd is weer losgebarsten. En in alle hevigheid.
Het was de dag van Simchat Torah, het feest van de Vreugde der Wet. Dan dansen de Joden in de synagogen met de torahrollen in hun armen. Maar dit jaar dansten ze terwijl hun tranen vloeiden. Want op zaterdag 7 oktober, om 6.35 uur, is Hamas vanuit de Gazastrook Israël binnengevallen. En een gruwelijk bloedbad werd aangericht. Een jongerenfestival liep uit op een urenlange beestachtige slachtpartij.
Hamas pakte zijn kans. En probeerde opnieuw waar te maken wat er in zijn handvest staat: vrede met Israël is niet mogelijk, want een Joodse staat op wat Arabische grond is kan en mag niet bestaan. Dus moeten alle Joden weg, goedschiks of kwaadschiks. En dus opnieuw een aanval, een overval, op de dag dat Israël in de synagogen de woorden van de Wet, de Torah, leest. Over de liefde van en tot God en jegens de naaste.
Het is eerder gebeurd, dat op een Joodse feestdag de staat Israël is overvallen: op Grote Verzoendag, Jom Kippoer, 1973.
Een kort overzicht van de geschiedenis
Aan het eind van de 19e, begin 20ste eeuw begint de opkomst van het ‘zionisme’. Steeds meer Joden trekken naar het historische Palestina. Een van de redenen: het antisemitisme in Europa. Waar kunnen Joden nog veilig zijn? Alleen nog in hun thuisland, waaruit ze vanaf de tweede eeuw van onze jaartelling verdreven zijn. En daar waar ze in de loop der eeuwen een plek gevonden hebben om te wonen, daar worden ze bijna nergens geaccepteerd. Ook niet in Europa. Pogroms vinden plaats, en de kerk heeft in de loop der eeuwen een zeer kwalijke rol hierbij gespeeld.
- Groot-Brittannië richt het mandaatgebied Palestina op. Veel Joden vestigen zich daar, en kopen land op van Arabische grootgrondbezitters. Palestijnse pachters moeten hun grond verlaten. Daarnaast begint men onontgonnen land te cultiveren.
1936-’39. De Arabisch-Palestijnse opstand. Als de Britten deze hebben neergeslagen, komen de eerste ideeën op omtrent een twee-statenoplossing. Maar zowel de Joden als de Arabieren verwerpen die.
De Tweede Wereldoorlog. De Holocaust. Tweederde van de Joodse bevolking in Europa wordt vermoord. Zes miljoen mensen. Overlevenden besluiten massaal naar Palestina te emigreren, in de hoop op een eigen staat. Maar de Arabische inwoners verzetten zich fel.
- Het VN-verdelingsplan: een twee-statenoplossing. Maar de Arabische bevolking voelt zich verraden. Er komen acties, en Joodse tegenacties. In mei 1948 roept David Ben Goerion de onafhankelijke staat Israël uit.
De geschiedenis hierna is er een van oorlog op oorlog.
In de jaren ’50 de Suez-crisis, in 1967 de Zesdaagse oorlog, in 1973 de Jom-Kippoer-oorlog.
En als er al vredesoverleg is, het leidt nooit tot vrede, tot wederzijdse erkenning, op welke wijze dan ook. Steeds meer Joodse kolonisten vestigen zich op de westelijke Jordaanoever. De Palestijnse Bevrijdingsorganisatie daar, de PLO, is een gematigde groepering die wel neigt tot erkenning van Israël, mits onder stevige afspraken, maar er zijn andere Palestijnse bewegingen die Israël alleen de dood toewensen. Hamas in Gaza, Hezbollah in Libanon. En wat dat kan betekenen, hebben we de laatste weken gezien. Joden vermoord, gijzelaars ontvoerd naar Gaza, raketaanvallen.
En dan de Israëlische tegenaanval, de wraak. Gaza. Meer dan twee miljoen mensen wonen daar in een strook land tweemaal zo groot als Texel. Raketten vanuit Israël. Honderdduizenden mensen op drift. Water, medische zorg, alles lijkt op te raken. Hoe moet dit verder….? Stil, de hand op de mond, want is hier nog de Naam des Heren bij te noemen…?
Hoe nu verder…
En dan sla ik toch de Bijbel open. Woorden uit Israël. Psalm 87. Een lied als een profetie namens de Heilige van Israël over Jeruzalem.
De HEERE heeft de poorten van Sion lief.
Ik noem Rahab en Babel onder wie Mij kennen;
zie, de Filistijn en de Tyriër, met de Cusjiet:
die zijn daar geboren. (Herziene Statenvertaling)
En ik herinner mij de woorden uit de oude berijming:
-
De Filistijn, de Tyriër, de Moren
zijn binnen u, o Godsstad, voortgebracht.
Van Sion zal het blijde nageslacht
haast zeggen: “Deez’ en die is daar geboren”.
- God zal hen zelf bevestigen en schragen
en op zijn rol, waar Hij de volken schrijft,
hen tellen, als in Isrel ingelijfd,
en doen de naam van Sions kind’ren dragen.
En ik realiseer me: het woord ‘Palestijn’ is precies hetzelfde woord als ‘Filistijn’. “Als in Isrel ingelijfd”, zingt de Psalm, “kinderen van Sion”.
Het is toch geweldig! Gods grote hart waarin voor elk volk ruimte is in de Godsstad. Israël eerst, ja, want dat is de eerstgeborene, maar ook die andere volken in en rondom Jeruzalem.
De Palestijn, de Tyriër (uit Tyrus, Libanon), …
Sions kinderen …
Dat er dan vrede mag komen, in onze dagen nog, ruimte voor allen die daar wonen: in Israël, in Palestina. Dat zij het elkaar gunnen: er te mogen zijn.
Moge dat als christenheid, als kerk, ons gebed zijn.
